Τα ελληνικά Μ.Μ.Ε. ( το οργανόγραμμα της εξάρτησης )

blacklista.gr

ΠΗΓΗ : Σαλάτα TV

ΕΡΕΥΝΑ – ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ – ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΔΥΣΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.

Γιατί είναι υπερχρεωμένη η Ελλάδα στους ξένους ;

blacklista.gr

           ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

     Το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας , το οποίο ορίζεται ως το ποσό που χρωστάει η Ελλάδα στους ξένους , ανερχόταν το 2009 σε ποσοστό 82,5% επί του ΑΕΠ ( Cabral 2010 ) . 

     Το ποσοστό αυτό είναι υψηλό : για παράδειγμα 20 φορές μεγαλύτερο από τις ετήσιες δαπάνες της Ελλάδας στον τομέα της παιδείας .
     Πως συσσωρεύτηκε το μεγάλο εξωτερικό και πως συνέβαλλε σε αυτό το δημόσιο χρέος ;
Μια χώρα συσσωρεύει εξωτερικό χρέος όταν η κυβέρνησή της ή ο ιδιωτικός τομές ( δηλ. επιχειρήσεις και πολίτες ) δανείζονται από ξένους .
     Στην περίπτωση της Ισπανίας , της οποίας το εξωτερικό χρέος βρίσκεται σε παρόμοιο υψηλό επίπεδο με της Ελλάδος , για ένα μεγάλο μέρος του δανεισμού ευθύνεται ο ιδιωτικός τομέας : Οι ισπανικές τράπεζες δανείζονταν από τράπεζες του εξωτερικού προκειμένου να παρέχουν δάνεια σε Ισπανούς πολίτες , οι οποίοι έπειτα αγόραζαν σπίτια σε υπέρογκες , όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων , τιμές .
     Στην περίπτωση της Ελλάδος , ο ιδιωτικός τομέας δεν δανείστηκε από το εξωτερικό : οι αποταμιεύσεις των Ελλήνων επαρκούσαν για την κάλυψη των δανείων προς τον ιδιωτικό τομέα .
Αντί γι’ αυτό , ο εξωτερικός δανεισμός πραγματοποιούνταν από την κυβέρνηση .
Πράγματι , το εξωτερικό δημόσιο χρέος της Ελλάδος , το οποίο ορίζεται ως το τμήμα του εξωτερικού χρέους που συσσωρεύεται από την κυβέρνηση , ανήλθε στο 89& επί του ΑΕΠ το 2009 ( ή στο 79% επί του συνολικού δημοσίου χρέους όπως θα διαπιστώσετε στον παρακάτω πίνακα ) .

Έτος	1990	1980	2000	2009
Δημόσιο χρέος ως επί του % του ΑΕΠ	26	71	101,5	115,1

     
     Ως εκ τούτου , το εξωτερικό χρέος της Ελλάδος ουσιαστικά ταυτίζεται με το εξωτερικό δημόσιο χρέος της .
    Όταν μια χώρα δανείζεται από το εξωτερικό , καταναλώνει περισσότερο από ό,τι παράγει . Η επιπρόσθετη κατανάλωση προέρχεται από εισαγωγές , τις οποίες η χώρα μπορεί να αγοράσει από τους ξένους , χρησιμοποιώντας τα χρήματα με τα οποία δανείζεται από αυτούς .
     Στην Ελλάδα λοιπόν , οι Έλληνες πολίτες κατανάλωναν εισηγμένα αγαθά με τα χρήματα που δανειζόταν η κυβέρνησή τους από το εξωτερικό . Τα χρήματα του δανεισμού διοχετεύονταν από την κυβέρνηση στους πολίτες με διάφορους τρόπους , π.χ. μέσω την μισθών των δημοσίων υπαλλήλων , των πληρωμών σε προμηθευτές του κράτους , των συντάξεων που καταβάλλονταν στους συνταξιούχους .
     Λόγω των υψηλότερων εισοδημάτων τους , οι πολίτες κατανάλωναν περισσότερο και στο σύνολό της η Ελλάδα κατανάλωνε περισσότερο απ’ ό,τι παρήγαγε .
     Για να έχετε μια πιο πλήρη κατανόηση της εξέλιξης του εξωτερικού χρέους της Ελλάδος κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες , ρίξτε μια ματιά στον επόμενο πίνακα . Συμπεριλαμβάνονται οι επενδύσεις και οι εξαγωγές .

Δεκαετία	1990 – 1999	2000 – 2009
Εμπορικό ισοζύγιο ( εξαγωγές μείον εισαγωγές ) ως % επί του ΑΕΠ	-10,7	-11,4
Καθαρός δανεισμός ως % επί του ΑΕΠ	4,1	10,2
Καθαρές μεταβιβάσεις ως % επί του ΑΕΠ	5,9	2

     Η πρώτη σειρά στον Πίνακα , αφορά στο εμπορικό ισοζύγιο , το οποίο προκύπτει αφαιρώντας τις εισαγωγές από τις εξαγωγές .
Κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες ( αλλά και παλαιότερα σε μικρότερη όμως κλίμακα ) , το εμπορικό ισοζύγιο ήταν αρνητικό , δηλαδή η Ελλάδα εισήγαγε περισσότερο απ’ ό,τι εξήγαγε .
Το αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο σημαίνει επίσης ότι η Ελλάδα κατανάλωνε και επένδυε περισσότερο απ’ ό,τι παρήγαγε .
     Πράγματι , η επιπλέον κατανάλωση και οι επενδύσεις προέρχονταν από εισαγωγές , οι οποίες ξεπερνούσαν τις εξαγωγές .
     Η Ελλάδα ήταν σε θέση να εισάγει περισσότερο απ’ ότι εξήγαγε λόγω του εξωτερικού δανεισμού της . Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990 , το ετήσιο ποσοστό δανεισμού ανερχόταν κατά μέσον όρο σε 4,1% επί του ΑΕΠ .
Αν και αυτό το ποσοστό είναι υψηλό , αυξήθηκε ακόμη περισσότερο , προσεγγίζοντας το 10,2% , κατά την δεκαετία του 2000 , και όπως ήταν αναμενόμενο , το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε ραγδαία : ανήλθε από 42,7% επί του ΑΕΠ το 2000 σε ποσοστό 82,5% το 2009 .
    Ο παραπάνω Πίνακας υποδεικνύει ότι ο εξωτερικός δανεισμός αυξήθηκε διότι η Ελλάδα πραγματοποιούσε εισαγωγές σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με τις εξαγωγές της και διότι οι μεταβιβάσεις από το εξωτερικό μειώθηκαν .
    Δύο είναι οι κύριοι παράγοντες που οδήγησαν στην μείωση των μεταβιβάσεων .

    1)  Οι εισροές από την Ευρωπαϊκή Ένωση μειώθηκαν , καθώς εντάχθηκαν σε αυτήν φτωχότερες χώρες από την Ελλάδα και οι πόροι από τα πακέτα συνοχής ανακατανεμήθηκαν αναλόγως .
    2)  Η Ελλάδα υποχρεώθηκε να πληρώνει μεγαλύτερους τόκους στο αυξημένο εξωτερικό χρέος της .

     Εν ολίγοις , η Ελλάδα χρεώθηκε περαιτέρω στους ξένους κατά την δεκαετία του 2000 διότι εισήγαγε ακόμη περισσότερο σε σύγκριση με τις εξαγωγές της , παρόλο που δεχόταν μικρότερες εισροές κεφαλαίου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και παρόλο που ήταν ήδη χρεωμένη .
Γιατί τόση ασωτία ;
     Μέρος της απάντησης βρίσκεται στο γεγονός ότι οι επενδύσεις αυξήθηκαν κατά την δεκαετία του 2000 , όταν διοργανώθηκαν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες .
     Αλλά ο κύριος λόγος ήταν ότι οι Έλληνες πολίτες εξέφρασαν μικρότερη προθυμία αποταμίευσης κατά την δεκαετία του 2000 καθώς τα επιτόκια ήταν χαμηλότερα και τα καταναλωτικά δάνεια των τραπεζών πιο άμεσα διαθέσιμα .
     Πως συνδυάστηκε η μείωση των αποταμιεύσεων με το δημόσιο χρέος ;
Παρά τις χαμηλές αποταμιεύσεις τους , οι Έλληνες πολίτες κατά την δεκαετία του 2000 κατάφεραν να εξοικονομούν αρκετά χρήματα ώστε να χρηματοδοτούν δανειακά τους συμπολίτες τους και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις .
     Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι οι αποταμιεύσεις δεν επαρκούσαν για την αγορά ομολόγων που εκδίδονταν από την κυβέρνηση .
     Συνεπώς , η κυβέρνηση αναγκάστηκε να στραφεί στο εξωτερικό για την ικανοποίηση των οικονομικών της αναγκών . Υπό αυτήν την έννοια , η αύξηση του εξωτερικού χρέους της Ελλάδας κατά την δεκαετία του 2000 προκλήθηκε από τις αυξημένες ανάγκες δανεισμού της κυβέρνησης , σε συνδυασμό με τις ανεπαρκείς αποταμιεύσεις των πολιτών της .

Τα στοιχεία που απαρτίζουν τους Πίνακες , προέρχονται από τον ΟΟΣΑ .

ΕΡΕΥΝΑ – ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ – ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΔΥΣΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.

Απάτη , Δημαγωγία , Λαϊκισμός , Σοφιστία ( τα 4 όπλα της εξουσίας )

 

blacklista.gr

                                                      ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ – ΔΗΜΑΓΩΓΟΙ – ΛΑΪΚΙΣΤΕΣ – ΣΟΦΙΣΤΕΣ

     Στην διαχρονική διαπάλη του Καλού με το Κακό , της Αλήθειας με το σκοτάδι της εξουσίας , οι μηχανισμοί αναπαραγωγής της Εξουσίας χρησιμοποίησαν σαν εργαλεία , την Απάτη , την Δημαγωγία , τον Λαϊκισμό και την Σοφιστία .

    Απάτη κατά το ποινικό Δίκαιο είναι η παράθεση ψευδών στοιχείων , ως πραγματικών . Απάτη είναι π.χ. να δηλώνονται ψευδείς ακροαματικότητες ή να σου εγχειρίζεται μια πλαστή επιταγή ως γνήσια .

     Δημαγωγία είναι να υπόσχεσαι στον Λαό , αυτό που πραγματικά είναι Αληθινό και Ορθό , ενώ εσύ ο Δημαγωγός γνωρίζεις ότι δεν πρόκειται να το πράξεις προς όφελός του .

     Λαϊκισμός είναι να υπόσχεσαι στον Λαό πράγματα που ενώ εσύ γνωρίζεις ότι είναι επιβλαβή γι’ αυτόν και δεν υπηρετούν την Αλήθεια , όμως ικανοποιούν το θυμικό και το ένστικτο του πλανημένου Λαού .

     Η Σοφιστία είναι όμως το χειρότερο εργαλείο της αναπαραγωγής της Εξουσίας από όλα τα άλλα , γιατί με την Σοφιστία διαμορφώνεις το πιστεύω και την αντίληψη ενός Λαού , κάνοντάς των να πιστεύει ότι αυτό που όντως αντιλαμβάνεται , ακόμα και ως επιζήμιο για τον ίδιο , είναι απαραίτητο .
Η Σοφιστία είναι η χειρότερη μορφή ηθελημένου ψυχικού και πνευματικού εξαναγκασμού και συνειδητής χειραγώγησης της βούλησης των Πολιτών , εναντίον κάθε διαχρονικής Αξίας και Αλήθειας , ώστε να αποδεχθούν και να συνηγορήσουν για πράξεις και παραλείψεις της Εξουσίας , που προδήλως βλάπτουν τους Πολίτες και την Πολιτεία , αναπαράγουν όμως την Εξουσία .
     Η Σοφιστία είναι η μέθοδος εκείνη που κάνει τους Πολίτες να αποδεχθούν τις εναντίον τους πράξεις της Εξουσίας ως απαραίτητες , έτσι ώστε όχι μόνο να τις αποδεχθούν αναντίρρητα , αλλά και να τις στηρίξουν .
     Η Απάτη , η Δημαγωγία , ο Λαϊκισμός , η Σοφιστία , εναλλάσοντο στις διάφορες εποχές ως εργαλεία αναπαραγωγής της Εξουσίας .
Ο Σωκράτης στην εποχή του πολέμησε τους Σοφιστές ( οι οποίοι εμφανίζοντο ως εκσυγχρονιστές και μεταρρυθμιστές ) , και εκείνοι φρόντισαν να τον εξολοθρεύσουν .
     Το χαρακτηριστικό της δικής μας εποχής , είναι ότι στον μηχανισμό αναπαραγωγής της εξουσίας που φέρει το ευφημιστικό όνομα παγκοσμιοποίηση , το κυρίαρχο εργαλείο είναι η Σοφιστία .
     Η επικράτηση δυνάμεων που εξουσιαστικά επιβάλλουν ( με μεθόδους Σοφιστίας ) , την ιδεοληψία , ότι η η Ζωή είναι και πρέπει ( κατά τις δυνάμεις αυτές ) να είναι αποκλειστικά και μόνο ένας Οίκος Εμπορίου , έχει σαν αποτέλεσμα να παραβιάζονται και συνταγματικά δικαιώματα των Ελλήνων , που ουσιαστικά είναι όλοι Μέτοχοι ( με απλούς τίτλους ) , ολόκληρης της Περιουσίας του Δημοσίου και η όποια ουσιαστική αλλαγή χρήσης της ή ιδιοκτησιακού καθεστώτος , είναι ουσιαστικά αντισυνταγματικό να γίνεται χωρίς Δημοψήφισμα , δηλ. χωρίς την απόφαση του Συμβουλίου των Μετόχων .. ήτοι του Κυρίαρχου Ελληνικού Λαού .
     Τα Φιλέττα της Ελλάδος είναι ιδιοκτησία των Ελλήνων και μάλιστα όχι των Ελλήνων μιας γενιάς , μια και είναι αποτέλεσμα σωρευτικής προσπάθειας και θυσιών όλων των Ελλήνων από το Γένος του 1821 μέχρι τους Ολυμπιονίκες του 2004 .
Και αυτά τα φιλέττα δεν είναι δυνατόν να εκποιούνται και να πωλούνται από πρόσκαιρους διαχειριστές ( Κυβερνήσεις ) που υπακούουν ή ακολουθούν βραχυχρόνιες λογικές και πολιτικές της εποχής , αλλά θα πρέπει να προστατεύονται από διαχρονικές αρχές που διασφαλίζουν τόσο την διαχρονική θυσία ( από φόρο αίματος μέχρι φόρο κατοχής ) των γενεών που τα δημιούργησαν , όσο και την εκάστοτε Ελεύθερη χρήση από τους Ιδιοκτήτες τους ( τους Έλληνες ) στους οποίους ουδεμία δύναμις θα πρέπει να μπορεί να ασκήσει μεθόδους αποκλεισμού από την ιδιοκτησία τους .
     Όμως με την απλή Σοφιστία της Μεταβολής των λογιστικών Χρεών – Ελλειμμάτων , σε πραγματικά , εξαναγκάζεται ο Μή γνώστης Λαός να δεχθεί την πώληση των ασημικών σε κλεπταποδόχους και παπατζήδες στην Δημοπρασία των τοκογλύφων .
     Ταυτόχρονα αποκρύπτεται από τον Λαό ότι η κατάργηση του Κράτους και η μετατροπή της Κοινωνίας των Πολιτών όπου η Πολιτική Κατευθύνει την Οικονομία , σε μια Κοινωνία της Αγοράς όπου δεν υπάρχει καμιά ανθρώπινη αξία αλλά μόνο εμπόριο και συναλλαγή , και όπου η Πολιτική και ο Πολιτισμός καταργούνται ακόμα και ως έννοιες και η αγορά κατευθύνει τα πάντα , δεν είναι αναγκαστικός μονόδρομος ( λόγω χρεών ) αλλά πολιτική επιλογή των εξουσιαστών για την επιβολή μηχανισμών την αναπαραγωγής της δύναμής τους .
    Η επίκληση του Μονόδρομου είναι μια ΑΠΑΤΗ .
     Το Κράτος Δημιουργεί χρήμα , δεν χρειάζεται να δανεισθεί και μπορεί να Δημιουργεί χρήμα χωρίς πληθωρισμό , μέχρι του Ορίου Πλήρους απασχολήσεως .( Κατά την ίδια δυναμική όπου η αναιμία επιβάλλει τις μεταγγίσεις ή και τον εφοδιασμό με φερυτίνη και άλλα υλικά που είναι απαραίτητα για την παραγωγή αίματος , χωρίς να υπάρχει θέμα εμφράγματος , δηλ. πληθωρισμού ) .
     Σ’ αυτόν τον Κεϋνσιανισμό στηρίχθηκε η μεταπολεμική ανάπτυξη , το κράτος Δανείσθηκε μόνο από τον εαυτό του ( την Κεντρική Τράπεζα ) και οφείλει τα ομόλογά του πίσω σ’ αυτήν .
Το έλλειμμα και το Δημόσιο Χρέος είναι μια Σοφιστία της Νέας Τάξης για να τεκμηριώσει την χρεωκοπία του Κράτους και την άλωσή του .

ΠΗΓΗ : ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΊΑ του καθηγητού ΑΝΔΡΕΑ ΑΘΗΝΑΙΟΥ ( University of Pennsylvania , Lindback Award 1987 Villanova University )
ΕΚΔΟΣΗ : ΚΟΙΝΩΦΕΛΕΣ ΙΔΡΥΜΑ ΠΕΡΣΕΥΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ
ΙΔΡΥΜΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ  Ν.Π.Ι.Δ.
Χορηγός  ΑΑ ΕΛΛΑΣ

ΕΡΕΥΝΑ – ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ – ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΔΥΣΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.

Οι πέντε αιτίες της ύφεσης ( Τράπεζα της Ελλάδος 2009 )

blacklista.gr

                                                                    ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΥΦΕΣΗΣ

     Το παρακάτω άρθρο που σας παραθέτω είναι ένα απόσπασμα έκδοσης της Διεύθυνσης Οικονομικών Μελετών της Τράπεζας της Ελλάδος στην ημερίδα του Ιδρύματος της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και την Δημοκρατία με θέμα , τις επιπτώσεις της κρίσης του 1929 στην ελληνική οικονομία ( Νοέμβριος 2009 ).
     Όπως θα διαπιστώσετε , οι οικονομικοί σύμβουλοι της Τράπεζας της Ελλάδος , ορθώς επισημαίνουν τους παράγοντες και τους λόγους που οδηγηθήκαμε στην κρίση του 2009 ( που να φανταζόταν τί θα ακολουθήσει ) , αλλά το εύλογο ερώτημα είναι τί έκανε ο άμεσα υπεύθυνος οργανισμός για την σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος , πριν επέλθει η κρίση .
     Οι διαπιστώσεις και οι αιτιολογήσεις εκ των υστέρων είναι εύκολες και μπορεί να τις αντιληφθεί και ο πλέον κοινός νους . Η στελέχωση όμως αυτού του ιδρύματος μάλλον απαιτεί και άτομα με ειδικές ικανότητες πέραν του μέσου κοινού νου και φυσικά με ανάλογες ικανότητες επί των οικονομικών και βασικά επί των μακροοικονομικών μεγεθών .
     Ποιές οι κινήσεις λοιπόν της Διεύθυνσης Οικονομικών Μελετών και κατ’ επέκταση της Τράπεζας της Ελλάδος πριν από την κρίση . Μεμπτά σημεία στην χάραξη και κατά την διάρκεια της οικονομικής πολιτικής των Ελληνικών Τραπεζών δεν υπήρχαν ;
     Γιατί μέχρι την στιγμή της κρίσης όλα πήγαιναν καλά και ξαφνικά ανακάλυψαν την ΑΜΕΡΙΚΉ ;
     Ας δούμε λοιπόν τις διαπιστώσεις της Διεύθυνσης Οικονομικών της Τράπεζας της Ελλάδος .

     Πριν εκδηλωθεί η παρούσα κρίση , όλες οι οικονομικές μονάδες ( επενδυτές , αποταμιευτές , επιχειρήσεις και νοικοκυριά ) προσδοκούσαν ένα λαμπρό μέλλον και πωλούσαν χωρίς δυσκολία αξίες υψηλού κινδύνου , καθώς οι αγοραστές υποτιμολογούσαν τον κίνδυνο .
Το αποτέλεσμα ήταν να εμφανιστεί χρηματιστηριακή φούσκα , που επηρέασε αρνητικά τις τιμές των ακινήτων και αύξησε τον βαθμό μόχλευσης των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων .
     Η κρίση προκάλεσε γρήγορα τριγμούς στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και ενέδειξε τις σοβαρές αδυναμίες του .
Οι τιμές των αξιών κατέγραψαν ελεύθερη πτώση και έγιναν εξαιρετικά ευμετάβλητες στο άκουσμα ( από του επενδυτές ) κάθε νέας είδησης .
     Η έλλειψη εμπιστοσύνης οδήγησε στην επιβολή υψηλών επασφαλίστρων κινδύνου και συνεπώς στην διαμόρφωση των επιτοκίων δανεισμού στην διατραπεζική αγορά σε ασυνήθιστα υψηλά επίπεδα . Η πιστωτική κρίση γρήγορα μεταδόθηκε και στον πραγματικό τομέα ( πραγματική οικονομία ) , με μείωση της παραγωγής και με την αναβολή προγραμματισμένων επενδυτικών σχεδίων .
     Η πτώχευση της Lehman Brothers , η μη διάσωσή της( αυτό εξετάζεται )και η εν τέλει κατάρρευσή της ήταν το σύμπτωμα και όχι το αίτιο της επερχόμενης πιστωτικής κρίσης και οικονομικής δυσπραγίας .
     Η χρηματοοικονομική κρίση ήταν συνέπεια της δυσλειτουργίας του σύγχρονου διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος , του υπερβολικά μεγάλου μεγέθους και του σύνθετου χαρακτήρα των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων , της μεγάλης αλληλεξάρτησής τους , των προβληματικών μεθόδων δανεισμού και στης συστηματικής αποφυγής επιβολής ρυθμίσεων για τον έλεγχο των νέων επενδυτικών προϊόντων . ( μπράβο τα παιδιά ..)
     Ειδικότερα , η απαρχή της κρίσης αναζητείται στην συνισταμένη πολλών παραγόντων .

1. Στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα είχαν συσσωρευθεί σημαντικές μακροοικονομικές ανισορροπίες . Η παγκόσμια υπερπροσφορά ( global glut ) αποταμίευσης κυρίως από την Ασία και το αμερικανικό έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών , δημιούργησαν συνθήκες υπερβάλλουσας ρευστότητας οι οποίες σε συνδυασμό με μια διευκολυντική νομισματική πολιτική , οδήγησαν σε χαμηλά επιτόκια χορηγήσεων και ταχεία άνοδο των τιμών των χρηματιστηριακών αξιών , που δεν άφησε ανεπηρέαστη την αγορά ακινήτων .
   Εξάλλου , η αθρόα εισροή φθηνών δανειακών κεφαλαίων προς τις ταχέως αναπτυσσόμενες οικονομίες , όπως χώρες της Νέας Ευρώπης , αλλά και η Ιρλανδία και η Ισλανδία , διευκόλυνε την πιστωτική επέκταση , η οποία με την σειρά της τροφοδότησε τον υψηλό ρυθμό ανάπτυξης που γνώρισαν οι χώρες αυτές τα χρόνια πριν από την κρίση .
2. Σημαντικές διαρθρωτικές μεταβολές , όπως η απελευθέρωση των αγορών στην δεκαετία του 1990 και τα νέα χρηματοοικονομικά προϊόντα , εξασθένισαν την διαδικασία της διαχείρισης κινδύνων και αύξησαν τον βαθμό μόχλευσης .
3. Η κρίση ανέδειξε σοβαρές ατέλειες του συστήματος εποπτείας .
   Συγκεκριμένα , αποκάλυψη σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας και ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των εποπτικών αρχών , τόσο σε διασυνοριακό επίπεδο όσο και μέσα σε κάθε χώρα .
   Μέχρι τώρα , έμφαση δινόταν κυρίως στην μικροπροληπτική εποπτεία ( micro – prudential supervision ) , δηλαδή στην εποπτεία των επιμέρους πιστωτικών ιδρυμάτων , και λιγότερο στην μακροπροληπτική εποπτεία ( macro – prudential surveillance ) , η οποία εστιάζεται στους συστημικούς κινδύνους , δηλαδή στους κινδύνους που απορρέουν από τις διασυνδέσεις και αλληλεξαρτήσεις των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων , των αγορών και την μακροοικονομικής συγκυρίας .
4. Τόσο οι μέτοχοι όσο και τα διευθυντικά στελέχη κυριαρχούνταν από κίνητρα που οδηγούσαν στην αποσταθεροποίηση του συστήματος .
   Από την μία πλευρά εξαιτίας της επιδίωξής τους για υψηλές βραχυπρόθεσμες ανταμοιβές και της αδιαφορίας τους για την μακροχρόνια απόδοση των επιλογών τους , απέτυχαν να εκτιμήσουν ρεαλιστικά το είδος και το μέγεθος των κινδύνων που αναλάμβαναν .
   Από την άλλη πλευρά , ο επιμερισμός του κινδύνου σε όλο το τραπεζικό σύστημα δημιουργούσε την ψευδαίσθηση του περιορισμού του .
5. Σημαντικό μερίδιο της ευθύνης φέρουν οι εταιρίες αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας , οι οποίες , ελλείψει ιστορικής πληροφόρησης , βαθμολογούσαν τα νέα και πολυσύνθετα παράγωγα προϊόντα εξομοιώνοντάς τα με τα κρατικά ομόλογα υψηλής διαβάθμισης , με συνέπεια οι επενδυτές να υποεκτιμούν και να υποτιμολογούν τον κίνδυνο .

ΕΡΕΥΝΑ – ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ – ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΔΥΣΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.

Η ιστορία των ομολόγων

blacklista.gr

                                                              Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΟΜΟΛΟΓΩΝ

     Όπως φαίνεται από την οικονομική ιστορία, τα ομόλογα του δημοσίου αποτελούν «ιταλική εφεύρεση» – ξεκίνησαν δηλαδή από την Ιταλία, ενώ παραδόξως φαίνεται ότι στην ίδια χώρα θα ολοκληρώσουν την έκτοτε συνεχώς αυξητική πορεία τους.

     Ειδικότερα, κάπου στο 14^ο αιώνα, οι κυβερνώντες τη Φλωρεντία αποφάσισαν να μισθώσουν στρατιώτες – αφού οι πλούσιοι έμποροι της πόλης, οι οποίοι διεξήγαγαν πολέμους, δεν ήθελαν να πολεμήσουν οι ίδιοι. Για την πληρωμή όμως των μισθοφόρων χρειαζόντουσαν πολλά χρήματα – περισσότερα από όσα είχαν οι διοικούντες την πόλη στη διάθεση τους. Φυσικά θα μπορούσαν να αυξήσουν τους φόρους, αφού υπήρχαν αρκετοί πλούσιοι μεταξύ των υπηκόων τους.
     Οι έμποροι όμως της πόλης-κράτους θα θεωρούσαν τη φορολόγηση της περιουσίας τους μεγάλη προσβολή, απέναντι στην ελευθερία τους(οι φόροι είναι μία σχετικά νέα εφεύρεση των κυβερνώντων – μόνο το εμπόριο με κρασί και με αλάτι υπόκειντο εκείνη την εποχή σε κρατήσεις).
Οι κυβερνώντες λοιπόν είχαν μία και μόνο επιλογή: να δανεισθούν τα απαραίτητα χρήματα. Όμως, αν και σήμερα ο δανεισμός δεν είναι καθόλου δύσκολος, κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα ήταν μία εξαιρετικά πολύπλοκη διαδικασία – επειδή, όποιος δανείζει χρήματα απαιτεί τόκους, οι οποίοι ήταν απαγορευμένοι από τη χριστιανική θρησκεία.
     Μερικά χρόνια πριν το πρόβλημα θα μπορούσε να είχε λυθεί, αφού στη Φλωρεντία είχαν εγκατασταθεί ορισμένοι από τους μεγαλύτερους δανειστές της Ευρώπης. Οι «τοκογλύφοι» αυτοί είχαν ανακαλύψει έναν τρόπο, με τον οποίο μπορούσαν να κερδίζουν δανείζοντας χρήματα, χωρίς να έρχονται σε αντίθεση με την εκκλησία.
     Οι πρώτοι αυτοί τραπεζίτες του κόσμου δεν απαιτούσαν τόκους – τουλάχιστον δεν τους ονόμαζαν έτσι, «βαφτίζοντας» τους προμήθειες για τους κόπους τους. Οι πελάτες τους ήταν λοιπόν ικανοποιημένοι, οι καθολικοί καρδινάλιοι επίσης και ο «νεογέννητος καπιταλισμός», ο οποίος στηρίζεται στην πίστωση, είχε βρει τρόπο να «ξεγελάσει» την εκκλησία.
     Περαιτέρω, ένα από τα δύο μεγαλύτερα τραπεζικά ιδρύματα της Φλωρεντίας ήταν ο οίκος των Peruzzi – με υποκαταστήματα σχεδόν σε όλες τις σημαντικές πόλεις της Ιταλίας, καθώς επίσης στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βέλγιο, στην Τυνησία, στη Μαγιόρκα, στη Ρόδο και στην Κύπρο. Το Μάρτιο του 1338 ο διευθυντής της επιχείρησης είχε ταξιδέψει στην Αγγλία, επειδή ο τότε βασιλιάς της χρειαζόταν χρήματα για τη διεξαγωγή του πολέμου εναντίον της Γαλλίας. Ο τραπεζίτης δάνεισε το βασιλιά, περιμένοντας ότι θα κέρδιζε μεγάλα ποσά.
Εν τούτοις, το κόστος του πολέμου ήταν τεράστιο και τα λάφυρα ελάχιστα – οπότε ο βασιλιάς δεν μπόρεσε να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις του και ο τραπεζίτης χρεοκόπησε. Παράλληλα, πτώχευσε και η δεύτερη τράπεζα της πόλης, η οποία είχε επενδύσει επίσης στην Αγγλία – οπότε η Φλωρεντία βίωσε την πρώτη χρηματοπιστωτική κρίση της Ιστορίας. Σύμφωνα δε με τον ιστορικό που τα περιγράφει, «Σε αντίθεση με σήμερα, εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κανένας για να διασώσει τις τράπεζες».
     Λόγω της συγκεκριμένης κατάστασης λοιπόν, δεν υπήρχε πλέον κανένας που να μπορούσε να δανείσει τους κυβερνώντες τη Φλωρεντία, με τα χρήματα που είχε ανάγκη για να πληρώσει τους στρατιώτες-μισθοφόρους. Επομένως υπήρχαν δύο μόνο επιλογές «εξόδου από την κρίση»: Είτε η λιτότητα, με την αποφυγή της διεξαγωγής πολέμων, είτε η εύρεση ενός άλλου τρόπου, ο οποίος θα μπορούσε να εξασφαλίσει δανεικά, χωρίς να υπάρξει πρόβλημα με την απαγόρευση των τόκων από την εκκλησία.
     Οι Φλωρεντιανοί κατάφεραν να πετύχουν το τελευταίο, εφευρίσκοντας ένα σύστημα επιστρεφόμενων φόρων – όπως η Βενετία και η Γένουα: οι Πολίτες δηλαδή πλήρωναν φόρους, αλλά έπαιρναν τα χρήματα τους πίσω, με κέρδος. Επειδή επρόκειτο για υποχρεωτικές πληρωμές (καταναγκαστικές), η εκκλησία δεν είχε αντίρρηση να αποζημιώνονται οι Πολίτες, οπότε οι τόκοι ήταν νόμιμοι. «Μία επαναστατική ιδέα, η οποία έμελε να αλλάξει την πορεία του κόσμου για πάντα», όπως αναφέρει ο Βρετανός ιστορικός N.Ferguson.
     Συνεχίζοντας, οι Πολίτες έπαιρναν ως απόδειξη καταβολής των χρημάτων τους (φόρων) ένα γραμμάτιο – ένα ομόλογο ουσιαστικά, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα. Όποιος είχε στην κατοχή του αυτό το ομόλογο, έπαιρνε πίσω τα χρήματα του μαζί με τους τόκους. Επειδή τώρα αυτά τα χαρτιά (ομόλογα) αντιπροσώπευαν χρήματα, οι άνθρωποι άρχισαν γρήγορα να τα ανταλλάσουν μεταξύ τους.
     Η αξία δε των ομολόγων ήταν σε πλήρη αντιστοιχία με την εμπιστοσύνη των Πολιτών στην πόλη τους – αφού μόνο εάν πίστευαν όλοι ότι ήταν σε θέση να τα πληρώσει η κυβέρνηση, γινόντουσαν αποδεκτά ως μέσο πληρωμής των δικών τους υποχρεώσεων.
Εάν λοιπόν τα χρέη της πόλης ήταν χαμηλά και τα έσοδα της υψηλά, οι προϋποθέσεις πληρωμής των ομολόγων αυξάνονταν, οπότε αυξανόταν και η αξία τους – ένας «μηχανισμός» που λειτουργεί μέχρι και σήμερα.

                                       Η ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΟΜΟΛΟΓΩΝ

     Η εφεύρεση των Ιταλών επεκτάθηκε γρήγορα στην υπόλοιπη Ευρώπη – με πρώτη την Ολλανδία. Η μικρή αυτή χώρα, με πληθυσμό 1,5 εκ. ανθρώπων, κήρυξε τον πόλεμο στην Ισπανία (το 1568) – μία παγκόσμια υπερδύναμη τότε, με 20 εκ. κατοίκους.
Η Ολλανδία κέρδισε τελικά τον πόλεμο, κυρίως επειδή είχε τη δυνατότητα να δανείζεται χρήματα, με το «τέχνασμα» των ομολόγων – οπότε είχε τη δυνατότητα να χρηματοδοτεί το κόστος.
     Αναλυτικότερα, αν και η Ισπανία δανειζόταν επίσης χρήματα, όπως η Αγγλία προηγουμένως (το 14^ο αιώνα), κανένας τραπεζίτης δεν ήταν πρόθυμος να τα παρέχει – αφού οι βασιλείς ήταν ελεύθεροι να μην πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, γεγονός είχε αποδείξει το πάθημα των δύο τραπεζών της Φλωρεντίας στην Αγγλία (κάτι που συμβαίνει και σήμερα, όσον αφορά τα κράτη).
Δυστυχώς για την Ισπανία, ο βασιλιάς της (Φίλιππος ο δεύτερος) δεν είχε εκδώσει ομόλογα, ενώ αργότερα είπε «Δεν μπόρεσα ποτέ μου να καταλάβω το θέμα με τα δάνεια και τους τόκους» – σε αντίθεση με τους Ολλανδούς, οι οποίοι το είχαν κατανοήσει πολύ πριν.
     Οι έμποροι του Άμστερνταμ και του Ρότερνταμ ήταν πάρα πολύ πλούσιοι, οπότε η κυβέρνηση δανειζόταν το απαραίτητο κεφάλαιο για την διεξαγωγή του πολέμου με την Ισπανία από αυτούς, εκδίδοντας ομόλογα. Εν τούτοις, η διαδικασία δεν ήταν πια υποχρεωτική, όπως στη Φλωρεντία, αλλά εθελούσια όπως σήμερα – αφού πλέον δεν υπήρχε απαγόρευση χρέωσης τόκων.
Οι Πολίτες δε , δάνειζαν ευχαρίστως το κράτος τους, αφού έτσι εξασφάλιζαν, παράλληλα με τους τόκους, την τότε δημοκρατία και την εθνική τους ανεξαρτησία.
     Ουσιαστικά λοιπόν, τα ομόλογα εξελίχθηκαν στο μονεταριστικό όπλο για την ανάληψη της δημοκρατικής (κοινοβουλευτικής) εξουσίας από τους Πολίτες – ενώ η τότε ολοκληρωτική (απολυταρχική) Γαλλία «αναδείχθηκε» στο μεγαλύτερο, στο πιο φημισμένο καλύτερα θύμα τους.
Αντίθετα, η μη αγορά των ομολόγων από τους Πολίτες, όπως συμβαίνει σήμερα, μπορεί να εξελιχθεί στο μονεταριστικό όπλο για την ανάληψη της απολυταρχικής εξουσίας από τους νέους αγοραστές τους – το χρηματοπιστωτικό κτήνος.
     Στο θέμα της Γαλλίας, το 1788 ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο 16^ος αναγκάσθηκε να κηρύξει πτώχευση του κράτους – οπότε ένα χρόνο αργότερα, ο λαός εισέβαλλε στη Βαστίλη, στα πλαίσια της Γαλλικής επανάστασης, η οποία άλλαξε τη ροή του κόσμου. Το παράδοξο είναι το ότι η Βρετανία τότε, είχε τα τριπλάσια δημόσια χρέη από τη Γαλλία, σε όρους ΑΕΠ, χωρίς όμως να χρεοκοπήσει – επειδή το δημοκρατικό βασίλειο εισέπραττε χρήματα από το λαό, με τη βοήθεια της έκδοσης ομολόγων.
     Αντίθετα, η απολυταρχική Γαλλία δεν μπορούσε να δανειστεί από το λαό της, αφού ο βασιλιάς της ήταν δεσποτικός, διεφθαρμένος και δεν τον συμπαθούσε κανείς. Έτσι αναγκάσθηκε να χρεοκοπήσει, ενώ η χρεοκοπία ήταν η βαθύτερη αφορμή, εάν όχι η αιτία της φημισμένης Γαλλικής επανάστασης – ενδεχομένως και των επαναστάσεων που θα ακολουθήσουν στο προσεχές μέλλον, από τους λαούς των σημερινών χωρών της υπερχρεωμένης Δύσης.

                                           Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

 

     Δύο αιώνες μετά τη Γαλλική επανάσταση, δεν υπάρχουν πλέον πολλοί δικτάτορες ή δεσποτικοί βασιλείς στον πλανήτη. Στις σύγχρονες δημοκρατίες λοιπόν θα ήταν αυτονόητος ο δανεισμός των κρατών από τους Πολίτες τους, εφόσον αυτός εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα – για παράδειγμα, τις κοινωνικές τους ανάγκες (δημόσια Παιδεία, Υγεία κλπ.), την εθνική τους ανεξαρτησία (άμυνα) και άλλα πολλά.
     Εν τούτοις, η διαδικασία του δανεισμού έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό έκτοτε, αφού είναι πλέον οι τράπεζες, αυτές που δανείζουν τα κράτη. Δηλαδή, τα κράτη διαθέτουν συνεχώς λιγότερα ομόλογα στους Πολίτες τους – ενώ τα περισσότερα αγοράζονται από τις τράπεζες, καθώς επίσης από τα υπόλοιπα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
     Παραδόξως δε, οι Πολίτες εμπιστεύονται περισσότερο τις τράπεζες από τα κράτη, παρά το ότι οι κυβερνήσεις είναι αυτές που τελικά εγγυώνται τις τραπεζικές αποταμιεύσεις τους (ουσιαστικά τα δάνεια τους προς τις τράπεζες, με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια καταθέσεων), σε περιπτώσεις απειλής των τραπεζών με χρεοκοπία.
     Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο «παραλογισμού» μάλιστα, όπου οι τράπεζες έχουν το θράσος να «εξεγείρονται», εάν θελήσει το κράτος να εκδώσει μόνο του «λαϊκά ομόλογα» – με την αιτιολογία ότι είναι εις βάρος των καταθέσεων ΤΟΥΣ. Παράλληλα, ενώ δανείζονται από τους Πολίτες (καταθέσεις) ή από την ΕΚΤ, με επιτόκια ύψους περί το 1,5%, δανείζουν τα κράτη (τους Πολίτες τους σε τελική ανάλυση, αφού αυτοί πληρώνουν τους τόκους μέσω των φόρων) με πολύ υψηλότερα – κάποιες φορές με επιτόκια που ξεπερνούν ακόμη και το 5%, επικαλούμενες αυξημένο ρίσκο!
     Από την άλλη πλευρά βέβαια, τα χρέη των κρατών έχουν εκτοξευθεί στα ύψη, ενώ τη θέση του τότε «δεσποτισμού» έχει πάρει η διαφθορά, η διαπλοκή και όλα τα υπόλοιπα πολιτικά σκάνδαλα, τα οποία προφανώς λειτουργούν εις βάρος της εμπιστοσύνης των Πολιτών προς τις κυβερνήσεις τους – αντίθετα, λειτουργούν προς όφελος των τραπεζών ή των υπολοίπων χρηματοπιστωτικών «τέκνων» του σύγχρονου καπιταλισμού (hedge fund, επενδυτικά κεφάλαια κλπ.), στα ταμεία των οποίων εισρέουν πλέον οι αποταμιεύσεις της πλειοψηφίας των Πολιτών. Ολοκληρώνοντας, είναι χαρακτηριστική η δήλωση ενός εκλογικού βοηθού πρώην Αμερικανού προέδρου, σύμφωνα με την οποία:

«Μερικά χρόνια πριν ονειρευόμουν να ξαναγεννηθώ σαν Πρόεδρος, σαν Πάπας ή σαν μεγάλος σταρ του ποδοσφαίρου. Σήμερα τα όνειρά μου έχουν αλλάξει, αφού θα ήθελα να επιστρέψω στη γη σαν αγοραστής κρατικών ομολόγων – επειδή από τη θέση αυτή μπορείς να τρομοκρατήσεις ακόμη και τα μεγαλύτερα κράτη, κερδίζοντας παράλληλα το σεβασμό τους, καθώς επίσης τεράστια ποσά».

ΠΗΓΗ : ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΑΡΔΟΣ ( ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ )

ΕΡΕΥΝΑ – ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ – ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΔΥΣΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.